نکته ای از دو فیلم سولاریس و ملانکولیا
اخیرا فیلم Melancholia لارس فون تریه و Solaris تارکوفسکی رو دیدم، متوجه شدم که نقاشی معروف شکارچیان در برف اثر پیتر بروگل در هر دو فیلم به نمایش دراومدن. نکته جالبی بود برام، مشابهاتی هم در مفاهیم فیلم ها به چشم میخوره؛
هر دو فیلم برای نشان دادن فضای سکوت، خسته، سرد و تاریک و حتی افسردگی و درماندگی انسان خواستن از این اثر برای بیان مفهوم استفاده کنن. در ملانکولیا انسان هایی رو می بینیم که به خوشبختی و رفاه خوبی در حال رسیدن هستن، اما باز هم از درون افسرده و غمگینن، در سولاریس هم انسان ها گرفتار اشتباهات و تصورات ذهنی گذشته هستن که مانع از سرزندگی حال و آینده اونها شده.
همینطور در این دو فیلم، انسان ها وقتی با پدیده ای فضایی که هنوز درک و تصور کاملی از اون ندارن، مواجه میشن دچار تغییرات روحی و روانی شدید میشن، در سولاریس، این نزدیکی با فضای سولاریس؛ باعث یادآوری خاطرات گذشته میشه که موجب پریشانی و سردرگمی انسان میشه، در ملانکولیا؛ نزدیک شدن سیاره ای به زمین، باعث ترس و اضطراب و روان پریشی انسان میشه.
