انتخاب یک شعر از بین سروده‌های زیبای خیام، کار دشواریه، اما برای نمونه شاید این انتخاب بدی نباشه:
امروز تو را دسترسِ فردا نیست
و اندیشه فردات، به جز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست
شما هم اگه قطعه شعری رو از خیام تو ذهنتون هست و دوسش دارین، خوشحال میشم بگین تا باهم بخونیم و لذت ببریم...
فقط یک اشتباه مادرزادی وجود دارد، و آن این است که می‌پنداریم زندگی می‌کنیم تا خوشبخت باشیم. تا زمانی که بر این اشتباه، پافشاری کنیم، جهان پر از تناقض به نظرمان می‌رسد، زیرا در هر قدمی در مسائل کوچک و بزرگ، مجبوریم این امر را تجربه کنیم که جهان و زندگی قطعا به منظور حفظ زندگی سرشار از خوشبختی آرایش نیافته‌اند.
شوپنهاور
رَجَز (Rajaz)، به آواها و نواهای ساربانان گفته می‌شه که شب‌هنگام، در صحراها هنگام استراحت، می‌سرودن و اجرا میکردن، و به نوعی تداعی‌کنندۀ حرکت شترها در بیایان هاست...
کمل، با الهام از این موضوع، ی شاهکاری رو خلق کرده که به نظرم از بهترین آثار این گروهه، ی پراگرسیو راک نابی!
وقتی به این آهنگ گوش می‌دین، چشاتون رو ببندید و خواهی‌دید که در حال قدم‌زدن در یک صحرای بی‌انتهایید و همراه با قافلۀ ساربانان، در حرکتید ...
«...When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing song of love,
Tales of tragedy.
«...در آن دم که خورشید صحرا؛ آخرین پرتو افق را هم پشت سر می گذارد،
و جایش را به تاریکی می دهد...
آنگاه نوبت استراحت ما می رسد؛
طنین عشق می افکنیم؛
و غم نامه می خوانیم.
The souls of heaven
are stars at night.
They will guide us on our way,
until we meet again
another day.
ارواح آسمانی،
ستارگان شبانگاهی؛
رهنمای مسیرمان خواهند بود؛
تا آن هنگام که،
دگر روز، یکدیگر را بازیابیم.
When a poet sings the song and all are hypnotised,
enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.
در آن دم که شاعر ترانه اش را می خواند، و همه مسحور شده اند،
با نوایِ دلنشین‌اش ...
تا طلوع و غروبی دیگر؛
چنان شعری موزون،
هر دو به انتظار خواهیم نشست.
When the dawn has come
sing the song,
all day long.
آنگاه که پگاه فرا می رسد؛
سرتاسر روز،
ترانه می خوانیم.
We will move as one,
bear the load
on the road...»
همه، هم آوا؛
سر تا سر راه را؛
پیش می رویم با کوله بارهایمان...»
در تاریکی بی آغاز و پایان
دری در روشنی انتظارم رویید.
خودم را در پس در تنها نهادم
و به درون رفتم: اتاقی بی‌روزن تهی نگاهم را پر کرد.
سایه‌ای در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسی خود گم کرد.
پس من کجا بودم؟
شاید زندگی‌ام در جای گمشده‌ای نوسان داشت
و من انعکاسی بودم
که بیخودانه همه خلوت‌ها را بهم می‌زد
در پایان همه رویاها در سایۀ بهتی فرو می‌رفت.
من در پس در تنها مانده بودم.
همیشه خودم را در پس یک در تنها دیده‌ام.
گویی وجودم در پای این در جا مانده بود،
در گنگی آن ریشه داشت.
آیا زندگی‌ام صدایی بی پاسخ نبود؟
در اتاق بی‌روزن انعکاسی سرگردان بود
و من در تاریکی خوابم برده بود.
در ته خوابم خودم را پیدا کردم
و این هشیاری خلوت خوابم را آلود.
آیا این هشیاری خطای تازۀ من بود؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
فکری در پس در تنها مانده بودم.
پس من کجا بودم؟
حس کردم جایی به بیداری می‌رسم.
همه وجودم را در روشنی این بیداری تماشا کردم:
آیا من سایۀ گمشدۀ خطایی نبودم؟
در اتاق بی روزن
انعکاسی نوسان داشت.
پس من کجا بودم؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
بهتی در پس در تنها مانده بودم.
بی‌پاسخ | زندگی خواب‌ها | هشت کتاب
سهراب سپهری
بزرگترین آرزوی من این است که فیلم بر تماشگران تاثیر بگذارد. به نظر من این نکته بسیار مهم است. من به موضوع فیلم چندان اهمیتی نمی‌دهم، به بازیگری هم همینطور، اما فیلمبرداری و صداگذاری و همۀ عناصر فنی و آن قطعاتی از فیلم که باعث می‌شوند تماشگر از ترس یا هیجان فریاد بکشد برایم بسیار مهمند.
