رَجَز (Rajaz)، به آواها و نواهای ساربانان گفته می‌شه که شب‌هنگام، در صحراها هنگام استراحت، می‌سرودن و اجرا میکردن، و به نوعی تداعی‌کنندۀ حرکت شترها در بیایان هاست...
کمل، با الهام از این موضوع، ی شاهکاری رو خلق کرده که به نظرم از بهترین آثار این گروهه، ی پراگرسیو راک نابی!
وقتی به این آهنگ گوش می‌دین، چشاتون رو ببندید و خواهی‌دید که در حال قدم‌زدن در یک صحرای بی‌انتهایید و همراه با قافلۀ ساربانان، در حرکتید ...
«...When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing song of love,
Tales of tragedy.
«...در آن دم که خورشید صحرا؛ آخرین پرتو افق را هم پشت سر می گذارد،
و جایش را به تاریکی می دهد...
آنگاه نوبت استراحت ما می رسد؛
طنین عشق می افکنیم؛
و غم نامه می خوانیم.
The souls of heaven
are stars at night.
They will guide us on our way,
until we meet again
another day.
ارواح آسمانی،
ستارگان شبانگاهی؛
رهنمای مسیرمان خواهند بود؛
تا آن هنگام که،
دگر روز، یکدیگر را بازیابیم.
When a poet sings the song and all are hypnotised,
enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.
در آن دم که شاعر ترانه اش را می خواند، و همه مسحور شده اند،
با نوایِ دلنشین‌اش ...
تا طلوع و غروبی دیگر؛
چنان شعری موزون،
هر دو به انتظار خواهیم نشست.
When the dawn has come
sing the song,
all day long.
آنگاه که پگاه فرا می رسد؛
سرتاسر روز،
ترانه می خوانیم.
We will move as one,
bear the load
on the road...»
همه، هم آوا؛
سر تا سر راه را؛
پیش می رویم با کوله بارهایمان...»
